تعداد بیشتری از مردم در حال ترک مشاغل خود هستند و تعدادشان هم زیاد است. چنان زیاد که ما هنوز از پدیده‌ای که "استعفای بزرگ" نام گرفته است عبور نکرده‌ایم.

در ایالات متحده، وزارت کار اعلام کرد که ۴.۳ میلیون آمریکایی - حدود ۲.۹ درصد کل نیروی کار - در ماه اوت امسال شغل خود را رها کردند، عددی بی‌سابقه در تاریخ این کشور. در بریتانیا، تعداد موقعیت‌های باز شغلی در ماه اوت برای نخستین بار از مرز ۱ میلیون گذشت.

کارگران به دلایل مختلف دارند مشاغل خود را ترک می‌کنند، از جمله شرایط بد کاری، نگرانی بابت ابتلا به کووید-۱۹ و تغییر نگاه مردم به مقوله کار - و جمع‌آوری و استخراج داده دارد به پژوهشگران کمک می‌کند تا دلایل بیشتری نیز کشف کنند.

جی زاگورسکی، استاد بازار، سیاست عمومی و حقوق در دانشگاه بوستون، می‌گوید "باورم بر این است که هزاران نفر هستند که صرفا دیگر حوصله ندارند. از آن‌ها بیش از حد کار کشیده شده است و حس می‌کنند که قدرشان دانسته نمی‌شود. چون بسیاری از این افراد در بخش‌هایی از اقتصاد کار می‌کنند که حقوق‌ها بالا است و ساعت کاری زیاد، به نظرم تعداد بسیار زیادی از آن‌ها صرفا رها کرده‌اند."

آنتونی کلوتز، استادیار مدیریت در دانشگاه اِی‌اَنداِم تگزاس، می‌گوید این خروجی‌ها "قطعا می‌توانند تغییراتی بنیادین در پی داشته باشند." آقای کلوتز همان کسی است که ترکیب "استعفای بزرگ" را ساخت، و در ماه مه ۲۰۲۱ نیز رویه استعفاهای فراگیر فعلی را پیش‌بینی کرد.

اما او و دیگر کارشناسان می‌گویند که استعفاهای گسترده تاثیرات ظریفی نیز به جا می‌گذارند که از چشم ما پنهان مانده‌اند. شاید تعداد کسانی که دارند استعفا می‌دهند کمتر از آن چیزی باشد که فکر می‌کنیم و دلایلشان هم با برداشت فعلی ما فرق بکند. به عقیده آن‌ها، ما باید با شک و تردید به کلی‌گویی‌های مربوط به استعفای بزرگ بنگریم - هم هنگامی که موج استعفاها را در نظر می‌گیریم، و هم هنگامی که به تاثیر احتمالی این روند بر نیروی کار در آینده فکر می‌کنیم.

ساده‌سازی بیش از حد؟

هویت واقعی استعفا‌دهندگان به کنار، این تفکر که همه می‌توانند به دلیل عصبانیت استعفا دهند و سرنوشت خود را به دست بگیرند قطعا آرامش‌بخش است. استعفای بزرگ از برخی جهات به همین شکل روایت شده است؛ نقطه عطفی که در آن همه کسانی که دارند استعفا می‌دهند داوطلبانه دست به این کار می‌زنند تا دنیای کاری بهتری ایجاد کنند. اما این برداشت همیشه درست نیست.

برخی از استعفاها به خاطر توانمندی افراد نبوده‌اند. خانم مازنفسکی می‌گوید که بازیگران صحنه استعفای بزرگ به احتمال زیاد در دو دسته کلی می‌گنجند: "یکی دسته افراد حرفه‌ای است که دارند بین 'خوب' و 'بهتر' انتخاب می‌کنند. دسته دیگر شامل افرادی می‌شود که دارند بین چیزی بسیار بد، ناسالم و زهرآگین، و بقاء یکی را انتخاب می‌کنند. ما با دو پویایی کاملا متفاوت سروکار داریم." در اردوگاه اول، برخی به خاطر ملالت و میل به پیشرفت استعفا می‌دهند؛ در دومی، برخی به خاطر شرایط کاری غیر قابل تحمل، یا به این دلیل که مجبور بودند به خاطر تعطیلی مدرسه‌ها در خانه بمانند و از بچه‌هایشان نگهداری کنند.

پس دلایل کسانی که دارند داوطلبانه مشاغل خود را ترک می‌کنند متفاوت است - و ارائه تعبیری مشترک از استعفاهایشان به هیچ عنوان ممکن نیست. خانم مازنفسکی می‌گوید "شما فقط وقتی می‌توانید استعفا دهید که حق انتخاب داشته باشید." و آقای کلوتز اضافه می‌کند که کارگران برخوردارتری که سابقه کاری بیشتری دارند راحتتر می‌توانند از این نعمت بهره‌مند شوند.

به بیان دیگر، شاید ما تنها از نقطه نظر کسانی به استعفای بزرگ نگاه می‌کنیم که از امتیازهای ویژه‌ای برخوردارند، مانند مدیران ارشد و کارگرانی که امنیت مالی دارند. اما واقعیت این است که تشخیص دقیق کسانی که دارند استعفا می‌دهند و دلایلشان برای این کار با داده‌های موجود سخت است، و این مساله می‌تواند به تحریف واقعیت منجر شود و این حس را در دیگران ایجاد کند که جسارت در استعفا می‌تواند به نفعشان تمام شود.

مشکلاتی که به استعفا منجر می‌شوند ادامه خواهند یافت

در بوق کردن استعفای بزرگ به عنوان رخدادی بنیادین که به شکلی یکسان شرایط کاری را تغییر خواهد داد کاری وسوسه‌انگیز است. اما تفاوت زیاد میان عوامل محرک این استعفاها به این معنی است که هر گونه تغییر احتمالی، بنا بر نوع شغل و صنعت، متفاوت خواهد بود. برخی شرکت‌ها شاید بیشتر به تقاضاهای کارگران یقه‌سفید برای ادامه شرایط کاری منعطف دوره همه‌گیری، مانند دورکاری، پاسخ دهند؛ شرکت‌های دیگر در بخش خدماتی شاید حاضر شوند که بالاخره شرایط کاری را بهتر کنند یا دستمزدها را افزایش دهند.

برای کارگران یقه‌سفید، همه‌گیری با مزایای جدیدی همراه بوده است که تا پیش از آن در عمل به گوش کسی هم نرسیده بود: قابلیت دورکاری بلندمدت، کاهش رفت‌وآمد، انعطاف کاری بیشتر، سپری کردن زمان بیشتر با دوستان و خانواده. کارگران به این راحتی‌ها حاضر به رها کردن این مزایا نخواهند شد - و اگر شرکت‌ها حاضر به ارائه چنین مزایایی نشوند، شاید عده بیشتری به استعفای بیشتر رو بیاورند.

کارگران یقه‌آبی از قبل درگیر نابرابری‌هایی بودند که در دوره همه‌گیری بیشتر هم شد، و شاید بتوان آن‌ها را با دستمزد بیشتر جذب کرد - روند افزایش دستمزدها در ایالات متحده در حال حاضر از هر زمان دیگری بعد از رکود مالی بزرگ بیشتر است. با این حال، ما دقیقا نمی‌دانیم که چه خواهد شد - و آیا شرایط برای همه یکسان بهبود خواهد یافت یا نه. پاسخ منفی به این پرسش ضربه دیگری بر پیکر روایتی خواهد بود که تغییر ناشی از موج استعفاها را جهان‌شمول فرض می‌کند.

برای کارگران مهم است که گرفتار جو فعلی نشوند، و در ادامه دقیقتر به دلایل استعفاهای گسترده، و تاثیر آن بر آینده کار، فکر کنند. آقای کلوتز می‌گوید "استعفای بزرگ دلایل گوناگونی دارد که به شکل‌های مختلفی بروز می‌کنند. به این سادگی‌ها نیست - و فکر می‌کنم در ادامه پیچیده‌تر هم خواهد شد."

منبع